پرندگان جوانتر از حساسیت بیشتری برای ابتلا نسبت به پرندگان بالغ برخوردارند.

اتیولوژی :
اغلب موارد در اثر آسپرژیلوس فلاووس که در دانه ها و غذای مصرفی پرنده رشد میکند ایجاد میگردد.


علائم بالینی :
در ابتدا ، بی حالی ، از دست رفتن اشتها ، عدم رشد ، ژولیدگی پرها و افتادگی بالها و سپس عدم تعادل ، اسپاسم شدید به شکل اپیستوتونوس و تشنج

در جوجه ها ممکن است بیماری به صورت تحت بالینی و غیر محسوس بروز کند و از رشد مناسب پرنده جلوگیری نماید.
واگیری و کشندگی بیماری گرچه متغیر است اما درصد بالایی را به خود اختصاص میدهد.

جراحات :
کبد : تورم و تغییر رنگ که بعداً به سیروز منجر میشود و می تواند دارای کانونهای نکروتیک باشد.

آسیت و هیدروپریکاردیوم اغلب دیده میشود و ممکن است با ادم عمومی همراه باشد. خونریزیهای پتشی در نقاط مختلف و تورم کلیوی هم ممکن است وجود داشته باشد. معمولاً انتریت کاتارال را هم باید انتظار داشت.
در هیستوپاتولوژی هایپرپلازی اپی تلیوم صفراوی مورد انتظار است.
آفلاتوکسین کارسینوژن است و معمولاً تومورها را در کبد می توان یافت.

تشخیص :
استفاده از سابقه و جراحات ماکرو و میکروسکپی و آنالیز غذای مصرفی پرنده

پیشگیری :
از ذخیره کردن غذای پرنده برای مدت طولانی باید پرهیز نمود. غذای پرنده را در محل خشک و خنک نگهداری کنید. به توصیه دامپزشک می توان از ضد قارچها به میزان لازم به غذا اضافه نمود.

درمان :
معمولاً در صورت حذف آفلاتوکسین از جیره غذایی نیازی به درمان خاصی نیست.
hakimmeh